Eryka spotkaliśmy pochmurnym rankiem na starym dziedzińcu pałacu św. Jakuba w Londynie, gdzie Eric od 16 lat gra codziennie na swoim ukochanym akordeonie.
Mówiąc szczerze, od razu rozbroił nas swoim czarem, muzykalnością i umiejętnością gry na tym, w pewnym sensie, dziwacznym instrumencie. Grał tak, jakby była to najłatwiejsza rzecz na świecie.
A jego repertuar jest niesamowity. Poproście, żeby zagrał „An der schönen blauen Donau” (Nad pięknym, modrym Dunajem), „Torna a Surriento” (Wróć do Sorrento) „I got rhythm”, La bambę lub Kalinkę. Zagra wszystkie te utwory z precyzją i intensywnością zasługującą na szacunek. I, oczywiście, bez żadnych nut! On całą tę muzykę ma w głowie – całkiem nieźle jak na osiemdziesięciodwulatka!
Ale kiedy gra polkę, na prawdę nie umie ukryć, że to właśnie jego ulubiony gatunek muzyki. Jeśli będziecie wam się poszczęści, tak jak nam, to usłyszycie jak gra jedną ze swoich własnych kompozycji, pod tytułem Piccadelly Polka.
John Eric Quilliam urodził się w Coventry w roku 1926 i zaczął grać na akordeonie, kiedy miał 8 lat (oprócz grania na instrumencie śpiewał również przez wiele lat w kościelnym chórze. Obecnie nie przepada za śpiewaniem, ale udało nam się go przekonać, żeby zaśpiewał jedna piosenkę. Jego głos – choć troszkę „zardzewiały” – nadal brzmi.)
W wieku 10 lat Eric zagrał swój pierwszy koncert z ojcem, który również grał na akordeonie. Zrobił dyplom na Uniwersytecie w Liverpoolu, był dyrektorem szkoły dla chłopców i pracował w radzie miejskiej, a w międzyczasie bez przerwy przynosił ludziom radość swoją muzyką i swoim czarem.
Od przejścia na emeryturę 15 lat temu Eryk „na pełny etat” gra na akordeonie w okolicach londyńskiego pałacu św. Jakuba. I jesteśmy pewni, że będzie tak bawił siebie i swoich słuchaczy jeszcze kawał czasu.
Pomimo nieco nieśmiałej aparycji, niezmiennie cieszy się on dowcipem i humorem, i jest zawsze gotowy, aby opowiedzieć jedną lub dwie historyjki o życiu i muzyce, którą tak kocha.
Bawcie się dobrze!
MEET THE STREET MUSICIANS
JEFF FIORELLO
„Jeśli nie można czegoś dostać tutaj, to nie można tego dostać nigdzie” - Motto miasta Nowy York! Przyjechaliśmy więc pełni oczekiwań i ochoty, aby poznać ten kulturowy tygiel. Instynktownie wiedzieliśmy, że jest to miejsce, w którym znajdziemy autentyczną muzykę, wykonywaną przez ulicznych muzyków pełnych pasji. I mieliśmy rację!
THE TIN PAN BAND
Jesień w Nowym Jorku – lepiej nie bywa. Po wielu ciężkich dniach spędzonych w poszukiwaniu ulicznych muzyków spakowaliśmy manatki i skierowaliśmy swoje kroki do Central Parku, w mocnym przekonaniu, że tej ciepłej, słonecznej niedzieli znajdziemy w nim to, czego szukamy.
PIOTR TOMASZEWSKI
Kontynuując poszukiwania ulicznych artystów dotarliśmy do Florencji, gdzie skierowaliśmy się prosto w stronę katedry. Byliśmy pewni, że właśnie tam znajdziemy Muzykę. Ale nasze poszukiwania pełnych autentycznej pasji i muzykalności artystów w okolicznych uliczkach spełzły na niczym. Było tam, owszem, mnóstwo grajków i muzykantów, ale żaden z nich nie zrobił na nas wrażenia. Nareszcie pewien mieszkaniec Florencji dał nam wskazówkę, która okazała się bardzo cenna. „Idźcie do Uffizzi – tam znajdziecie Gitarzystę”.
